Blog Iftar: "Gaan we nou nog niet beginnen?"
31 mei 2019
Annelies
- 2 kg cupcakemix
- 4 pakjes roomboter
- 20 eieren
- Halve zak ingevroren frambozen
Dochterlief wil het helemaal zelf doen. Snijdt de boter eerst in blokjes, verwarmt de oven voor op 160°C en heeft er zin in. Ergens tijdens het mixen belt er een vriendinnetje aan en is ze gevlogen. Met mijn ‘er staat iets leuks te gebeuren’ vlinders in mijn buik neem ik het over en maak het klusje af.
Vanavond ga ik voor het eerst in mijn leven een Iftar meemaken. Mijn collega’s die moslim zijn hebben de stoute schoenen aangetrokken en organiseren - ondersteund door onze werkgever - tijdens de ramadan een maaltijd om het vasten te doorbreken. We zijn met onze dierbaren allemaal welkom! Die cupcakes die ik sta te bakken, zijn dan ook om mee te nemen. We trekken feestelijke kleding aan en de oudste twee mogen mee. De jongste blijft bij de oppas. Want het is wel laat, wachten met eten tot de zon onder is. Als we met onze cupcakes binnenkomen, is snel duidelijk dat gastvrijheid troef is: er is méér dan genoeg eten, de ene collega begroet me nog hartelijker dan de ander en ik voel me welkom.
Wat is het heerlijk om mijn dochter te horen zuchten: “Pfff, gaan we nou nog niet beginnen? Hoe houden die mensen dat een hele dag vol?” En dat mijn collega dan geduldig en vriendelijk aan haar uitlegt hoe hij dat doet. En om te zien dat een oer-Hollandse collega aan de lippen hangt (figuurlijk natuurlijk hè!) van een moslima-met-hoofddoek. Ik hoor open vragen, ik hoor ervaringen, ik hoor verhalen en ik voel verbondenheid.
Als we gezamenlijk opruimen komt ook ons ‘gezamenlijk brandweer DNA’ boven. Want zodra er afgewassen wordt, moet dat altijd en op elke kazerne met een ruime mate water gebeuren ;-).
En die overdaad aan eten plus cupcakes? Dat was welbewust veel, om ook de behoeftigen te kunnen laten delen in onze rijkdom. Collega’s brengen het naar bekende adressen waar het zeer welkom is.
Wát een mooie avond!
