Mijn eerste reanimatie
11 januari 2021
Marije, brandweervrijwilliger
We hebben twee maanden geleden met onze opleidingsgroep het onderdeel brandbestrijding afgerond, daar schreef ik over in mijn vorige column. Nu is het tijd voor het onderdeel Incident Bestrijding Gevaarlijke Stoffen (IBGS). Een heel ander onderwerp en dus even 180 graden omdraaien. Laatst hebben we een avondje mogen luisteren naar een hele vriendelijke gastdocent die onder andere Adviseur Gevaarlijke Stoffen (AGS) en bevelvoerder was en nu ook lezingen geeft over drugslaboratoriums en hennepkwekerijen. Nou, dat vind ik wel een heel interessant onderwerp! Jemig, wat laten illegale drugsproducenten een chemische én gevaarlijke troep na. En dit kan zomaar in je straat gebeuren.
Hoewel deze man echt heel goed kon vertellen en ik ook aandachtig luisterde, was ik er toch niet helemaal bij. Vlak ervoor kregen we namelijk een melding als first responder voor een reanimatie. Ik was aan het werk toen de pieper ging en ga eigenlijk altijd gelijk rijden. Aangekomen op de kazerne bleek het om een reanimatie te gaan, de eerste drie vrijwilligers die aanwezig zijn op de kazerne gaan met een speciale bus naar het incident, ik kwam net te laat om met die wagen mee te gaan. Maar we besloten om met de tankautospuit (TS) erachteraan te gaan, om als prio 2 ondersteuning te geven. Daar aangekomen waren alle handen hard nodig. Ik bekommerde me om de familie, die erbij was toen de persoon instortte en erbovenop stonden. Om ze te kalmeren en om de ruimte vrij te hebben voor de reanimatie, hebben we de familie in de bus gezet en ben ik erbij gebleven. ”Komt het nog goed” was gelijk de vraag... En omdat je daar nooit zeker van bent, reageerde ik met “Dat weet ik niet , maar zoals u kunt zien doen ze er alles aan”. De vrouw vertelde dat ze een kerstboom wilden gaan halen, alles ging eindelijk goed. De dokters hadden het al een tijdje geleden opgegeven; zwaar hartpatiënt… Ik kreeg tranen in mijn ogen, maar dacht bij mezelf: “Sterk blijven meid, je kunt het.” Later kwam hun dochter erbij, dus ik zei tegen haar dat ze voorin moest gaan zitten, daar is het warmer dan buiten. En dat deed ze.
Acht minuten na de start van de reanimatie kwam de ambulance. Heel begrijpelijk dat zij er later zijn, ze moeten uit een andere stad komen. Wij zijn sneller ter plaatse, we wonen ongeveer naast de kazerne. Het is een klein dorpje, dus wij zijn er gewoon eerder. De ambulance heeft alles gedaan wat ze konden doen, maar helaas heeft het niet mogen baten. Toch kun je als first responder wel degelijk verschil maken. We waren er behoorlijk snel bij en alle secondes tellen op zo’n moment.
Nu staan we in een nieuw jaar en zijn er nieuwe kansen voor het verlenen van hulp op wat voor manier dan ook... Ik vind het een fijne gedachte dat ik hier een steentje bij kan dragen.
